-Πανεπιστήμιο
Το Πανεπιστήμιο ως θεσμός αποτελεί μία μικρογραφία της κοινωνίας, που τα προβλήματά του όμως είναι αποκομμένα από το σύνολο της και χρήζουν εσωτερικής αντιμετώπισης. Όντας συνυφασμένο με την κανονικότητα προάγει στείρες γνώσεις, ανταγωνισμό , εντατικοποίηση εν μέσω της καπιταλιστικής κρίσης και τον ακαδημαϊκό ως μια αυθεντία, που τα λόγια του δεν γίνονται αντικείμενο αμφισβήτησης και κριτικής, λόγω του κοινωνικού του στάτους. Έχουν αναπτυχθεί οι στερεοτυπικές προκαταλήψεις στη μικροαστική συνείδηση ότι η είσοδος στη σχολή, θα παρέχει στο φοιτητή τη δυνατότητα απόκτησης κοινωνικής ανέλιξης και κύρους, επαγγελματικής αποκατάστασης και μεταπήδησης σε ανώτερα οικονομικά στρώματα. Κατέχει βαθύτατα ταξικό χαρακτήρα καθώς η πρόσβαση σε αυτό είναι αποτέλεσμα καταβολής τεράστιας προσωπικής προσπάθειας (εξετάσεις) και συνώνυμη της οικονομικής αφαίμαξης (φροντιστήρια). Το Πανεπιστήμιο λειτουργεί ως εργοστάσιο παραγωγής εργαζομένων που προετοιμάζει το σπουδαστή για την μισθωτή σκλαβιά εξυπηρετώντας τις ανάγκες της αγοράς και των αφεντικών μέσα από την ανασφάλιστη και ‘’μαύρη’’ εργασία, όσο ενδυναμώνει την ουτοπική πίστη σε ένα μέλλον που θα πληρώνει υλικά και θα ικανοποιεί ηθικά.
-Αυτοοργάνωση
Το Πανεπιστήμιο ανέκαθεν συνιστούσε γόνιμο έδαφος για πολιτική ζύμωση, ανταλλαγή ιδεών και απόψεων και πραγματοποίηση συζητήσεων εξ’αιτίας της κοινωνικής απεύθυνσης που συναντούσε προς τους φοιτητές/μελλοντικούς εργαζόμενους. Ωστόσο με την είσοδο κομμάτων και παρατάξεων, το φοιτητικό κίνημα όχι μόνο δεν αφυπνίστηκε αλλά χειραγωγήθηκε και αποπροσανατολίστηκε σε τέτοιο βαθμό ώστε σήμερα να είναι πιο απαθές, ανύπαρκτο και αδιάφορο από ποτέ. Οι φοιτητές μετατρέπονται σε πειθήνια όργανα των κομμάτων και ακολουθούν τις γραμμές που επιβάλλονται από τους άνωθεν. Οι κομματικοί αντιλαμβάνονται τους φοιτητές σαν αριθμούς που ερμηνεύονται με τη στήριξη της ψήφου στις εκλογές τους. Συχνά οι φοιτητές και οι επιδιώξεις τους γίνονται βορά στα χέρια των παραταξιακών οι οποίοι μέσω της προπαγάνδας και άλλων παρακρατικών πρακτικών που ακολουθούν, καταφέρνουν να υπονομεύσουν τους φοιτητικούς αγώνες και εν τέλει να τους καπελώσουν για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Ενάντια σε τέτοιες μεθόδους, προτάσσουμε την αντιιεραρχική αυτοοργάνωση στις σχολές, εχθρικοί σε ρεφορμιστές ‘’φοιτητοπατέρες’’. Συλλογικοποιούμε τις ανάγκες μας και αυτοοργανωνόμαστε μακριά από κομματόσκυλα, όρους ανάθεσης και αντιπροσώπευσης. Θεωρούμε ότι οι μόνοι που μπορούν να δώσουν λύση στα προβλήματά μας, δεν είναι κανένας άλλος, εκτός από εμάς τους ίδιους.
-Καταστολή
Το Πανεπιστήμιο, μέσα από τις βαθμίδες του, διαχωρίζει τους ανθρώπους, συνιστώντας ένα μηχανισμό που αναπαράγει εξουσιαστικές σχέσεις. Έχει μετατραπεί σε μία αποστειρωμένη και αμιγώς εξουσιοεξαρτημένη μορφή υποτιθέμενης γνώσης, προωθώντας τον κοινωνικό κανιβαλισμό ανάμεσα στους φοιτητές. Την κατασταλτική μανία του κράτους έχουν βιώσει και τα Πανεπιστήμια. Το άσυλο, δηλαδή η απαγόρευση εισόδου μπάτσων στις σχολές χωρίς την άδεια της Συγκλήτου, έχει παραβιαστεί πολλές φορές με έμπρακτο τρόπο (ΕΜΜΕ, ΑΣΟΕΕ, Νομική, Πολυτεχνείο…) και ουσιαστικά έχει καταργηθεί. Απειλές διαγραφών, ΕΔΕ, μηνύσεις κατ’ αγνώστων, επιβολή πειθαρχικών διώξεων, προσαγωγές – συλλήψεις φοιτητών και μεταναστών, είναι ορισμένα συμβάντα. Άλλωστε το άσυλο, μετά την νομική του κατοχύρωση, υιοθέτησε χαρακτήρα παραχώρησης και όχι αγωνιστικό κεκτημένο κόντρα στις εξουσιαστικές πολιτικές επιβολής.
