Τη Δευτέρα 28 Απριλίου έγινε κατάληψη της αίθουσας 111 του 1ου ορόφου του Γρυπαρείου Μεγάρου, προκειμένου να στεγαστεί εκ νέου το στέκι των ΕΜΜΕ μετά και από τη μετακόμιση της σχολής. Η πράξη μας αυτή αντιμετωπίστηκε από την προεδρία με αναστολή της λειτουργίας όλων των εκπαιδευτικών και διοικητικών υπηρεσιών του τμήματος “μέχρι την αποκατάσταση όλων των απαραίτητων συνθηκών της εύρυθμης λειτουργίας του”. Τα γεγονότα φυσικά ακολουθήθηκαν από την αναγκαία προσπάθεια υποβάθμισης του περιεχομένου τους: διοίκηση και παρατάξεις, σχεδόν στο σύνολό τους, έσπευσαν να μας χαρακτηρίσουν ως μια απολιτίκ παρέα αργόσχολων που αναζητά μια αίθουσα για να περνάει την ώρα της. Στην πραγματικότητα, όμως, είμαστε κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Είμαστε φοιτητές/-τριες (και ενίοτε και εργαζόμενοι/-ες), που επιλέγουμε, σε μια εποχή στην οποία κυριαρχεί ο φόβος, η εργασιακή και όχι μόνο τρομοκρατία και η καταστολή, να συλλογικοποιούμε τις ανάγκες μας και να οργανώνουμε τον αγώνα μας μέσα από οριζόντιες και αντιιεραρχικές διαδικασίες, μακριά από κόμματα και παρατάξεις, σπάζοντας λογικές ανάθεσης και αντιπροσώπευσης. Δεν περιμένουμε από κανέναν εκλεγμένο αντιπρόσωπο ή πεφωτισμένο ηγέτη να δώσει λύσεις στα προβλήματά μας και να ικανοποιήσει και τις επιθυμίες μας, καθώς δε θεωρούμε ότι υπάρχει κάποιος που να είναι καταλληλότερος γι’ αυτό από εμάς τους ίδιους. Στη βάση αυτή, τη στιγμή που το τμήμα των ΕΜΜΕ μετακομίζει σε ένα ολοκαίνουριο, αποστειρωμένο Πανοπτικό, στο οποίο έχει βρεθεί θέση για όλα πέρα από τους φοιτητές, διεκδικούμε μόνοι μας την ικανοποίηση των αναγκών μας. Ανάμεσα σε δεκάδες γραφεία καθηγητών και διαδρόμους που θυμίζουν φυλακή, επιθυμούμε να δημιουργήσουμε μια εστία παρέμβασης με λόγο και δράσεις, αλλά και ένα τόπο για συνάντηση και ζύμωση με τους συμφοιτητές μας. Οι επιθυμίες μας εξάλλου αυτές, στεγάζονταν επί 13 χρόνια στον κατειλημμένο χώρο του 2ου ορόφου της Καλαμιώτου.
Στην κατάληψη της αίθουσας που προορίζεται να καλύψει τις ανάγκες αυτές, η προεδρία απάντησε όπως ήταν αναμενόμενο με καταστολή, η οποία πήρε τη μορφή lock out. Η ολοκληρωτική αναστολή της λειτουργίας ενός πανεπιστημιακού τμήματος ως αντίδραση στην κατάληψη μίας και μόνο αίθουσας, αποτελεί αντίδραση πρωτοφανή. Μόνη λογική εξήγηση της κίνησης αυτής εκ μέρους του-κατά τα άλλα αριστερού-προέδρου, Γιώργου Πλειού, είναι η προσπάθεια δημιουργίας πόλωσης μεταξύ των φοιτητών. Έτσι, στοχοποιώντας μας στα μάτια των συμφοιτητών μας ως αγκάθι στην εύρυθμη λειτουργία της σχολής, επιδιώκει να μας απομονώσει και να δημιουργήσει κλίμα εναντίον μας, ευελπιστώντας ότι έτσι θα θέσει ένα τέλος στο εγχείρημά, υπό το βάρος των πιέσεων μερίδας των φοιτητών. Με την επιλογή αυτή ο Πλειός προσπαθεί να αποφύγει το πολιτικό κόστος της καταστολής ενός αυτοοργανωμένου εγχειρήματος, το οποίο θα κατέστρεφε την εικόνα που με τόσο κόπο χτίζει εμφανιζόμενος συστηματικά σε διάφορα πάνελ, τηλεοπτικά και μη. Δεν μας εκπλήσσει το γεγονός της καταστολής ενός κατειλημμένου πολιτικού χώρου. Άλλωστε η τακτική αυτή αποτελεί κεντρική πολιτική επιλογή του κράτους τον τελευταίο 1,5 χρόνο, με εκκενώσεις καταλήψεων (π.χ. Βίλα Αμαλίας, Σκαραμαγκά, κ.ά.) και επιθέσεις σε στέκια σχολών (π.χ. ΑΣΟΕΕ, ραδιοζώνες ανατρεπτικής έκφρασης). Αυτό που αξίζει, όμως, της προσοχής μας είναι η οικειοποίηση τέτοιων πρακτικών από πολιτικές περσόνες που θέλουν να ταυτίζονται με το προφίλ του προοδευτικού. Αξιοσημείωτο θεωρούμε επίσης το γεγονός, ότι μετά τη ζέση του προέδρου των ΕΜΜΕ να διασώσει το εξάμηνο με απεργοσπαστικές διαδικασίες (π.χ. άτυπες εξετάσεις μαθημάτων) κατά τη διάρκεια της απεργίας των διοικητικών-στην οποία κατά τα λοιπά παρουσιαζόταν ως αλληλέγγυος, υποστηρίζοντας μάλιστα πως έτσι προστάτευε τους διοικητικούς υπαλλήλους από το βάρος της απώλειας του εξαμήνου-η κατάληψη της αίθουσας 111 θεωρήθηκε επαρκής αιτία για lock out της σχολής επ’ αόριστον. Όλα αυτά στα πλαίσια ενός εξαμήνου το οποίο “χανόταν από μέρα σε μέρα”.
Τα πολιτικάντικα παιχνίδια που ο Πλειός στήνει τόσο στην πλάτη μας όσο και στην πλάτη του συνόλου των φοιτητών, δεν είναι επαρκή για να του προσφέρουν μια σχολή αποστειρωμένη από την οποία θα απουσιάζει κάθε φωνή αντίστασης και αγώνα. Δυστυχώς για αυτόν, όσο κι αν προσπαθεί να επιστρατεύσει τη λογική του κοινωνικού κανιβαλισμού, είμαστε πεπεισμένοι ότι δε θα καταφέρει να χειραγωγήσει το σύνολο των φοιτητών. Μας είναι αδιανόητη η ύπαρξη πανεπιστημίων από τα οποία θα απουσιάζει η από τα κάτω, χειραφετημένη από τα κόμματα παρέμβαση των φοιτητών, και δεν είμαστε διατεθειμένοι να προσφέρουμε αδιαμαρτύρητα μια τέτοια προοπτική. Στην κατεύθυνση αυτή δε σκοπεύουμε να παζαρέψουμε ζωτικό χώρο μέσα στο νέο ασφυκτικό κτήριο της Σοφοκλέους, καθώς ανάγκες όπως αυτή δεν μπορούν και δεν πρέπει να αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Το στέκι των ΕΜΜΕ έχει λειτουργήσει σε ένα βάθος χρόνου, ως κομμάτι του ευρύτερου ανατρεπτικού κινήματος. Έχει παρελθόν, έχει παρόν και σίγουρα θα έχει και μέλλον ενάντια σε οποιαδήποτε βλέψη καθηγητών, κομμάτων και προέδρων.
«Δημοκρατικές» παλινωδίες καθηγητών, «αριστερές» κυβιστήσεις φοιτητοπατέρων και «δημοσιογραφικές» συκοφαντίες από την Καθημερινή.
Με το εγχείρημα μας να καταλάβουμε την αίθουσα 111, δίνοντας έτσι υλική υπόσταση στις συλλογικές και ατομικές ανάγκες μας, συναντήσαμε την εχθρική στάση των μελών ΔΕΠ, του «ταξιδιάρη» Προέδρου του Τμήματος κ. Πλειού, του Κοσμήτορα της Σχολής κ. Σπουρδαλάκη και του Πρύτανη του ΕΚΠΑ κ. Πελεγρίνη, των φοιτητικών παρατάξεων –αριστερών και ΔΑΠ– και… της εφημερίδας «Καθημερινής» μέσω της πένας του κ.κ. Απόστολου Λακασά. Θεωρούμε σημαντικό να παρουσιαστούν η νοσηρότητα και η φαιδρότητα αυτού του πολύμορφου αντιδραστικού μετώπου, το οποίο δεν είναι ικανό να μας αποθαρρύνει – τουναντίον υπογραμμίζει το δίκαιο των διεκδικήσεών μας και μας πεισμώνει περισσότερο.
Ας πάρουμε τα πράγματα, όμως, με τη σειρά τους. Ήδη λίγη ώρα μετά τη δεύτερη προσπάθεια κατάληψης της 111 (στις 28/4), δεχθήκαμε τη σύντομη επίσκεψη του καθηγητή του Τμήματος κ. Δεμερτζή για να μας ενημερώσει ότι αν ήταν στο χέρι του, θα είχε ήδη καλέσει τους μπάτσους να επέμβουν εντός του πανεπιστημιακού χώρου. Η αναφορά του έδωσε το στίγμα για όσα επακολούθησαν. Ο Πρόεδρος Πλειός διέταξε εξ αποστάσεως το lock out της σχολής το οποίο διήρκησε μια εβδομάδα, ξεκίνησε Ένορκη Διοικητική Εξέταση (μαθαίνουμε πως και συμφοιτητές μας παρουσιάστηκαν πρόθυμοι να καταθέσουν…) και απειλές για ποινικές διώξεις και εισβολή εισαγγελέων άρχισαν να διαδίδονται.
Τόσο ο Κοσμήτορας Σπουρδαλάκης όσο και ο Πρόεδρος Πλειός αυτοπαρουσιάζονται ως μέλη της «αριστερής προοδευτικής πνευματικής ιντελιγκέντσιας» του τόπου και ανοιχτά αυτοτοποθετούνται στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Πρόεδρος Πλείος συμμετέχει στην Επιτροπή διανοουμένων για αλλαγές σε Σύνταγμα, κράτος και θεσμούς και στο Τμήμα ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ. Εμφανίστηκε –και συνεχίζει να το κάνει– σε πολλά τηλεοπτικά και ακαδημαϊκά πάνελ διακηρύττοντας τη στήριξη του στην κατάληψη της ΕΡΤ και το μένος του ενάντια στους ιδεολογικούς και μη μηχανισμούς καταστολής. Την παραφωνία της επιλεκτικής υποστήριξης καταλήψεων και της εκλεκτικής εναντίωσης στην καταστολή μπορούμε μονάχα να την αντιμετωπίσουμε με συγκατάβαση, καθώς η υποκρισία είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της αδυναμίας και ανικανότητας. Η «αριστεροσύνη» του έφτασε στο απόγειό της με την εφαρμογή της αρχής του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» στη Γενική Συνέλευση του Τμήματος στις 5/5, κατά την οποία το πρώτο πράγμα που ψηφίστηκε ήταν ότι τα μέλη ΔΕΠ θα αποφασίσουν ομόφωνα (!).
Την ίδια μέρα, το πρωί, προσκάλεσε σε συζήτηση τον Φ.Σ. για να αμυνθεί του lock out και να ξαναεπιτεθεί στην κατάληψή μας. Η συζήτηση εκτυλίχθηκε στο αίθριο του Γρυπάρειου με τους παρευρισκόμενους όρθιους. Στην έκκληση από τον κόσμο να επιτρέψει την είσοδο στο κτήριο ώστε η συζήτηση να διεξαχθεί σε ένα πιο ανθρώπινο περιβάλλον, απάντησε πως το κτήριο αντιμετωπίζει προβλήματα στατικότητας (!) και δεν μπορεί να φιλοξενήσει 100 άτομα ταυτόχρονα σε μια αίθουσα. Το Πανοπτικό αυτό κτήριο πήρε 9 χρόνια να ανευρεθεί και κόστισε 3,2 εκ. ευρώ για να προσφέρει 3 (!) αίθουσες διδασκαλίας για πάνω από 1000 εγγεγραμμένους στους καταλόγους φοιτητές. Οι 3 όροφοι είναι γεμάτοι γραφεία καθηγητων, γραμματείες και υπογραμματείες και μερικά εργαστήρια. Καμία πρόνοια για το χώρο της βιβλιοθήκης και καμία υποδομή για ελεύθερους χώρους και χώρους φοιτητών. Τέτοια είναι η ένδεια ακαδημαϊκών χώρων που αυτή τη στιγμή χτίζονται, ως τσόντες, αίθουσες-παραπήγματα με ξύλινους τοίχους για να καλυφθούν όπως-όπως οι ανάγκες των φοιτητών. Σκεφτόμενοι αυτά, καθώς και τα ενοίκια της Καλαμιώτου (περί τα 10.000ευρώ/μήνα), όπου από τους 6 ορόφους χρησιμοποιείται πλέον μόνο ο ένας για τη βιβλιοθήκη, και της Γραμματείας στη Σταδίου, αναρωτιόμαστε αν όντως εννοούν οι κακοδιαχειριστές εκατομμυρίων ότι θα καλέσουν τον εισαγγελέα και τους μπάτσους για το άνοιγμα της πόρτας της 111.
Ενάντια σε κάθε είδους καταστολή
Τα στέκια και οι καταλήψεις θα μείνουν χώροι ζωντανοί
